لحظه ها چون ابر ، بر باد ِ زمان
همچو رخش ِ رستم در بیابان
می گذرد
نه عنانی ، نه سواری ، نه ؛ به کلی ، حالی
باز هم می گذرد
آب در جوی
چنان تند و پر از شور
جریان دارد
تو گویی
خون در رگ ِ گردن آن اردک ِ پیر
یا که همچون
پر ِ آن باز ِ سفید
چه عجیب و چه عجیب
می رود تک تک ِ اعضای ِ وجودش ز ِ بَرَم
لحظه را می گویم
لحظه ، آن ؛ آن ِ پر از هشیاری
آن خنک ، سایه بید
و چه غمناک نگاهم به نگاهش پیوند خورد
آن دم
که دگر هیچ کبوتر با گندم آرام نشد
و کنار ِ ظرف ِ پر از آب
تمام ِ پرهای ِ سرش ریخت
تا مگر من به سراغ ِ ریشه ی آن بروم
این شکست وُ پیوست.
این ، همان وصل ِ پس از هجران است
واااای ؛ مرغ ِ دلم باز در این آان به سراغ ِ پرواز
پی ِ آن پُر ز هوا
پی ِ بی همه جا
پس از لحظه ای باز ، باز پرید
به همان پل
که گویند : پل ِ پیروزی است
آن درخت هم ، سبز است
برگ هایش تیز
ریز
نازک وُ پر ثمر است
ثمرش سبزی ِ در دیده شدن
سبزی ِ خوب ِ نگاه
سبزی ِ سبز ِ چراغ ِ پرواز
سبزی ِ سبز ِ دوباره باز ، باز
سبزی ِ خاطر ِ آن بـــــــو ســــه ی سبز
سبزی ِ سرخ ِ حیا ست
این دگر خاطره نیست
این همان موعد ِ دیدار ِ من است
بر پشت ِ همان لحظه ی سبز
می نشینم باز
نرم وُ آهسته وُ گرم
چه سحرخیزی ِ پر آشوبی است
این سواری ؛ این سواری ؛باز ، باز . . .
سلام
دست به قلم زیبایی داری همیشه پر بار باد.
ممنون بهم سر زدی.