سیاه تر از سیاهی

روزگار انسانی است

که دل به دریا نزد

و با خود گفت: دچار یعنی عشق

مشکل یعنی روح

و زشتی یعنی زیبایی

و بتی ساخت به بزرگای پاکی

و چشم بست بر هر چه آن را مهر می نامید

و خدا . . .

نمی دانم

آیا هست؟

به آن شکلی که می خواهمش

و به آن حالی که دوست دارمش

این را بارها با خود زمزمه می کنم

وقت خواب

در هنگام شاواسان

و همین حالا، پیش روی تو