درختی را به نظاره نشسته ای 

که سبز است  

قامتش استوار 

سایه اش خنک 

و سر بلند 

در آرزوی آسمان است 

تو گویی 

مفهوم ِ زمستان را ندارد 

نماد استقامت و یگانگی است 

شاید 

سرو 

شاید 

. 

. 

. 

ای کاش در آرزوی ِ آسمانت 

سرو ِ دلم 

سرو ترین سرو باد