آدمی در پس ِ یک لحظه نهفته است
چه شجاع وُ چه دلیر
پرده را پاره کند
نور در ایوان وجودش بدود
و از استغنای هستی
خویش را گم بنماید.
بین خوب، زیبا
یا که زشت و تاریک.
بشر خاکی از هر چه نیاز است؛ پُر است
وجودش نازک
و از آن است که سست و شکننده
شیشه ای دارد نازک تر از اشعه.
و این ترا خشنود کند.
چه احساس ِ لطیفی؛ ه ِ. . .
لیک حقیقت این است
که از سنگینی بار بر دوش سپرده مسکین.
آری آنجا که می گوید:
او به خود ظلم کند.
برخی از شاهسواران نیز
مسلک مهر نمودند این را.
و من این ذره نابود
نا هستی دار
چشم می بندم تا مگر در خواب
فارغ از پول و حساب و مدرک
نفسی تازه کنم
یا که بهتر گویم
زندگی آغاز کنم.
از همین رو می خوابم
خوب می دانم
دیگر آنجا
جواب آری و نه
کارها را ساده و مشکل نکند
چه بگویی چه بخوانی چه بدانی
یا همه این چه که دیدی وارونه بخواهی
فرق نباشد آنجا
این خوب است
آری عالی است
سخن و گفته
کرده و دیده
ترا وابسته نخواهد
و تو فارغ
از همه
از خود
از وجودت
امّا . . .
ای کاش
ای کاش فارغ از خواب شوم
یعنی می شود . . .
من هم
روزی
روزگاری
بیدار شوم!!!
آب آینه
ابر باران
پله ای تا نیمه در ؛ عشق
فرو افتاده عکسش در پیاله
شاخه ای سبز
آویخته دستانش به سوی ِ آبی ِ دریا
و تو ای قمری
در جستجوی ِ خنکای ِ آفتابی
تا بخوانی
قصه را.
یا که چون، پروانه
روایت گاه ِ عشق گردی
در عبور از خود .
درد
درمانش ؛ تشنگی ِ لحظه ای
آواز
یا که
چون گل های ختمی
سر بلند و پر وقار
کرده ای دامان باااز .
تا بیابی
بر چینی از زلفش
گل ِ خوی کرده بر بالای ِ قامت را
و همه این ها
در گذار است
در گذار ؛ وقتی
صدای ِ شور ِ پااااااس و آن وفاداری
که دارد
سگ به اطرافش .
خنده ات می آید
آری
صفت پر معنی و من
در کلامم
بی توجه ، به ظاهر .
دیده بودم
آب ؛ پای ِ خسته ای در جوی را آرام
شستشو می داد وُ می گفتش
رنجه کردی تا که آیی
در کنار ِ جوی
امّا
امروز
حوض ِ کوچک ، حکم ِ دریا یافت
موج نه
پریشان خیر
آرام ِ آرام بود ، دریا
این صحیح است
می دانم
سر برون آرید از چاه
یا که
سخن تازه گویید ؛ هین
لیک
با تمام ِ قامتم
نشستم در دریا
امروز
و این را چشیدم با دو گوشم
قمری وُ پروانه وُ بلبل
بی حضور ِ
این الف بچّه
فاش کردند
آواز .
دیدنت
شادم می کند
وقتی کنارت هستم
نه از دنیا وُ نه
حتا از خودم
واهمه ای ندارم
گفته اند و شنیده ام
بارها
بهشت ، آنجاست که آزاری نباشد
کسی را با کسی کاری نباشد.
افشانه
سیمایش را عوض کرد
آبی بر رخش زد وُ چشمان من بر صورتش بازتر شد
صاف تر از قبل
پنجره ی اتاقم را سحر
زدودم از روزمرّگی
فهمم نیز .
حال ؛ هم ، زیباتر است
هم زیبا بین تر
که می فهمم
هرگاه
پنجره ی تنم را آب و جارو می کنم
دلم
حالم
روزگارم
تازه می شود
چون شعر
پُر آوازه .
تبسمی کن
آیینه را با لب ِ خندت متفاوت نما
هر که ترا می بیند
آیینه ای است تمام نما از وجودت
خواهشم این است
سیب را بر لبت آشنا کن
سیب
سیب