به نام دوست

و تنها اوست که می داند . . .

به نام دوست

و تنها اوست که می داند . . .

رها چون نور

موسیقی رفتن 

جنبه هایش چونان رنگین کمان 

از سویی رهایی 

و از دیگر سو، جدایی 

موج می زند هر یک در دل ِ بینندگانش 

زیباست آسوده گشتن 

و دشوار است 

دلبستگی ها را رها گفتن 

گویی از همان آان 

هزاران سال، قرن، هزاره  

فراقت داری 

و زین سو اینان 

هزاران بار  

سنگینی. 

سینه ام را برای رهایی هزاره های ِ آتی 

آماده کردم 

این به یادم آمد: 

بَه چه نرمُ ، دلنشین است آهنگ ِ بال هایت  

پروانه 

و چشم نواز است لاجوردی رنگ ِ خودکارم  

 

این ها که می بینی 

لمحه ای از لحظه ی آزاد و رها گشتن بود جانا 

 

من خود به چشم ِ خویشتن       دیدم که جانم می رود 

 

تولدت مبارک 

ای فرخنده 

رها گشته 

                                   

 

 

                                    آزاده . . .