مدتی است جانم، نماز آیات می خواند.
از مهابت زلزله ی بزرگ دلم.
زلزله ای به بزرگای رشته های اعتقادم.
زلزله ای که مرکزش ایمانم
و پس لرزه هایش را احساسم
تخمین زده ام.
زلزله ی زمینی، خاک آلود
و در دل، رمز آلود است
چه رمزها که مرموز گشت وُ
چه راز ها که سر بر مُهر بماند.
چه بزرگان که مدفون گشتند وُ
چه طبیبان که نامعلوم گشت بیمارانشان.
چه زیان ها وُ چه ضررها
رسید
بر دیرینه سازه هایی دیر پای
و دفینه هایی از عهد عتیق.
چشم انتظار کمک هایی است
از آنان که هلال مهر و ماه شان نماد سرخِ رگ های زندگان است.
تا دهشت رفتنِ تمامی جنبندگان را تسلی بخشند
یا
یافتن معجزه سانِ حیات را تجلی دهند.
کمی بالاتر از دل
ماهواره هایی از کهکشان نور
تصویر خانه تکانی دلم را ارسال می کنند،
گویی این تکان
خانه را حتا
ویران نموده است.
چشم امّیدم
بر آیندگانی است که در این خراب آباد
منزلی سازند
تارهایش از مهر
پودهایش از نور
تا دگر
آوارِ خرابه هاشان
گردی از بی مهری و تاریکی
نداشته باشد و این بار
متعهد گردند
تا به کلّی
قوانین بشر، آدمی
انسان را
بر چشم نهند
خانه هاشان از مهر مستحکم
و چارچوب بازارهاشان از عشق
و مناره هایی از جنس آسمان
بنا نمایند
باغ هایی از جنس بهشت
و جوی هایی از معرفت جاری.
تا دگر زلزله ای یارای گزند
بر مأمن دل نیابد هرگز
یا که آن بار اگر واقع شد
سنگی باشد
که بر آن نام دل است.
سنگ قبری
با نام و نشانی از من.
شاید هم
آن بار
قیامت باشد،
نمی دانم.
•
•
•
•
•
اطمینان دارم و بر این امیدم
کمتر از ذره نه ای
پست مشو
مهر بورز
تا دل رقاصه ی من
به خلوتگه خورشید رسی
رقص کنان.