لحظه ها چون ابر ، بر باد ِ زمان
همچو رخش ِ رستم در بیابان
می گذرد
نه عنانی ، نه سواری ، نه ؛ به کلی ، حالی
باز هم می گذرد
آب در جوی
چنان تند و پر از شور
جریان دارد
تو گویی
خون در رگ ِ گردن آن اردک ِ پیر
یا که همچون
پر ِ آن باز ِ سفید
چه عجیب و چه عجیب
می رود تک تک ِ اعضای ِ وجودش ز ِ بَرَم
لحظه را می گویم
لحظه ، آن ؛ آن ِ پر از هشیاری
آن خنک ، سایه بید
و چه غمناک نگاهم به نگاهش پیوند خورد
آن دم
که دگر هیچ کبوتر با گندم آرام نشد
و کنار ِ ظرف ِ پر از آب
تمام ِ پرهای ِ سرش ریخت
تا مگر من به سراغ ِ ریشه ی آن بروم
این شکست وُ پیوست.
این ، همان وصل ِ پس از هجران است
واااای ؛ مرغ ِ دلم باز در این آان به سراغ ِ پرواز
پی ِ آن پُر ز هوا
پی ِ بی همه جا
پس از لحظه ای باز ، باز پرید
به همان پل
که گویند : پل ِ پیروزی است
آن درخت هم ، سبز است
برگ هایش تیز
ریز
نازک وُ پر ثمر است
ثمرش سبزی ِ در دیده شدن
سبزی ِ خوب ِ نگاه
سبزی ِ سبز ِ چراغ ِ پرواز
سبزی ِ سبز ِ دوباره باز ، باز
سبزی ِ خاطر ِ آن بـــــــو ســــه ی سبز
سبزی ِ سرخ ِ حیا ست
این دگر خاطره نیست
این همان موعد ِ دیدار ِ من است
بر پشت ِ همان لحظه ی سبز
می نشینم باز
نرم وُ آهسته وُ گرم
چه سحرخیزی ِ پر آشوبی است
این سواری ؛ این سواری ؛باز ، باز . . .
تشنه تر از هر سال
بی تفاوت
به هستی و بودن
تابستان گرمی است
عطش می کند
تنش
یادش
تمام وجودش
خدا کند
چشمه ای
آبی
یا حتا
چاهی
بر سر راهش باشد
تا یاد کند باران را
خنکای ِ بهاران را