می فرماید:
دیده ای خواهم سبب سوراخ کن تا حجب را برکند از بیخ و بن
زشت می نماید وُ زیبا می بینی
سرخ می گوید وُ سبز می شنوی
پس اگر با حالِ دل بگوید، چه؟
سفر
سیری است در حالِ مکان
و سیاحتی است در متن زمان
نو به نو
آن چنان که مسافر در سفر جاری است
و اشتیاق دیدارها، می کشاندش به مقصدهایِ دور
از این است که سفر را می پسندند
آنان که اهل کشف و یافتنِ حقایقِ سبزُ سرخُ سپیدند
سبزیِ مناظر نو
سرخیِ آتش نور
و سپیدیِ چشمان خیره به فهم.
سفر را مبداء
آغازی نو می بینم
و در آرزویِ سفر از خویش
یا
در خویشم
ای همسفران، دلهاتان از سپیدیِ فهم پُر باد . . .
مدتی است با گل ها، سبزی وُ برگ ِ نو وُ بلبل ها
آمیخته لحظات درون ِ چشمم
گرچه اینجا
زمستان است
لیک
گِلی خوش بوی در حمّام روزی رسید از دست محبوبی بدستم
بدو گفتم: که مشکی یا عبیری که از بوی دلاویـــــز تـــو مستـــــم
بگفتا: من گِلی ناچیز بودم ولیـــکن مدّتی بـــا گُــــل نشستم
کمال همنشین در من اثر کرد وگرنه من همان خــاکـــم که هستم
آری
هم اکنونم جای جایِ سرایم
با همه سوز وُ سرمای
بهاری است،
گـــــلــــــــــــســـــتـــــــان است.
عجب می آیدم از هستی
تو در اندیشه ای دیگر
و او
چنان میان پرده ای می سازد
که
تا صد سال دیگر هم
فکرش را نتوانی کرد.
.
.
.
تنها این سوال می ماندم در ذهن
در این بازی
کدامین است فرجامم ؟؟؟
دل گفت: مرا علم لدنی هوس است تعلیمم کن، گرت بدان دسترس است
گفتم که الف، گفت دگر هیچ مگوی در خانه اگر کس است یک حرف بس است.
شیخ عزالدین محمود کاشانی
متوفی 735 هجری