به هوای باران خورده
به چشم های اشک دیده
و به لبان تفتیده
گفته خواهد شد وُ شنیده شده است:
حقیقت وزین تر از آن است، که ظاهر گردد بر آب.
سبب سوز دیده ای باید
چلچراغ بیشه ی تنهایی
یاد آنهایی است که در مشق دلت
بارها
دیکته کردی و نوشتی از نو
و چه حیرت آور
حتا در همان روزهای ِ نخستین
خط ِ تیره با مداد قرمز
آشنا شد
در یادت.
که اگر سرخ بخوانی
شقایق
و اگر ناسرخ بدانی
داغی است لکه لکه بر لاله.
تنهایی داستان حیرت ُ قصّه ی بی پایانی است
صفتی بالایی است، آری
لیک در دستان من و تو
جز به اشک یا تفکر
یا که خلوت
یا که شاید هم کمی لذّت
نمی باشدُ نمی داند.
تنهایی
رد شدن از کوچه ی خویشتن است
تنهایی
آن زمانه است که حقیقت دارد
تنهایی
وجود انسانی است، بی هیچ نقاب وُ وسمه
راستی
تنهایی
عجب دنیایی است . . .
کلمات را پاک تر از آن دان
که دستاویز شخص گردد
کلمه
رسولی است
لیک
رسالتش جز به پاکی و شرافت نباشد
پس دل شوی
تا دیده ات از آنچه نادرست گذشته عاری گرددُ با
هوشی دگرگون تماشا نشیند هر حرف کلمه را
در آتش سوخت
خار
خاشاک
به باران سبز گشته این بهاران
به دیدار و ادب
هر آان وجودت
شده همرنگ مهر عندلیبان
بگویم آنچه کردی تو تماشا
به شاخ سبز و پر بار درختان
یکایک پر گهر
پر از صَدای
شده جانا
بهار اندر بهاران