گفتم ای جان و جهان دفتر گل عیبی نیست گر شود فصل بهار از می ناب آلوده
چشمانش را می شناسم
دیدگانش چون آیینه ای پاک
می آید
می برد
می خواند
نوازشت می کند
می داند .
هر چند التماسش می کنم ؛ باز هم . . .
آلوده را
پالوده کردن کار ِ اوست
می شناسی اش؟
شعـــــــــــــر را می گویم
چون آب
پاکِ پاکِ پاکت می کند
چون آب
وقتش نرسیده
هر چند هستند
گل ها ، درختان ، چلچله ها
امّا هنوز خانه نکرده در دلش
ترانه ای
شعری .
خانه ای است کاه گلی
سقف آن ؛ تیرک چوبی
فرش آن زیلویی از برگ
درکنارش حوض ِ آبی
حوض ِ آبی ؛ آبی
شمعدانی دارد در حیاطش
گل آن رونق ِ این خانه و من
تماشاگری از دور
که می آیم و هر چند گهی قلمی می سازم
از همان تکّه زغالش
مجمر ِ آتش ِ آن ؛ پر از آن کلماتی است
که هنوز چشـــــــــــــــم در راه ِ کسی است
تا بیاید
بگیرد قلمی
باز گوید
معرفتی
در ِ آن رو به حقیقت باز است
خانه ای زیباست خانه ی کاه گلی . . .
بامدادن که ز خلوتگه کاخ ابداع شمع خاور فکند بر همه اطراف شعاع
بر کشد آینه از جیب افق چرخ و در آن بنماید رخ گیتی بهزاران انواع
باب ِ رحمت
آن ِ شادی
مست ِ مست
قطره قطره
می شود آری چو باران
.
.
.
هست ِ هست
سر ِ پا
چشم به دریا کردم
تا مگر کام ِ دل و دیده از آن بگزینم.
به ؛ چه زیبا باشد
سر از پای ندانسته
تو را . . .
از نو آغاز کنیم.