با حالی خوشحال
با دلی شاد
می آیی
خانه منتظر تو
اهل خانه مشتاق اند
برق شادی در چشم همه دیدنی است
دلت را آب و جارو کرده ای
حس خوبی است
مبارکت باد
پاینده باد
حالت
دلت
یادت
دوباره می جویمش
می بینمش
شنیدنش را آرزو دارم
به خاطرش سالهاست که چشم به راه ام
آبی آسمانت را
ای دل بیدلم
ای بیدل بیدلم
منتظرت خواهم بود . . .
لحظه ها چون ابر ، بر باد ِ زمان
همچو رخش ِ رستم در بیابان
می گذرد
نه عنانی ، نه سواری ، نه ؛ به کلی ، حالی
باز هم می گذرد
آب در جوی
چنان تند و پر از شور
جریان دارد
تو گویی
خون در رگ ِ گردن آن اردک ِ پیر
یا که همچون
پر ِ آن باز ِ سفید
چه عجیب و چه عجیب
می رود تک تک ِ اعضای ِ وجودش ز ِ بَرَم
لحظه را می گویم
لحظه ، آن ؛ آن ِ پر از هشیاری
آن خنک ، سایه بید
و چه غمناک نگاهم به نگاهش پیوند خورد
آن دم
که دگر هیچ کبوتر با گندم آرام نشد
و کنار ِ ظرف ِ پر از آب
تمام ِ پرهای ِ سرش ریخت
تا مگر من به سراغ ِ ریشه ی آن بروم
این شکست وُ پیوست.
این ، همان وصل ِ پس از هجران است
واااای ؛ مرغ ِ دلم باز در این آان به سراغ ِ پرواز
پی ِ آن پُر ز هوا
پی ِ بی همه جا
پس از لحظه ای باز ، باز پرید
به همان پل
که گویند : پل ِ پیروزی است
آن درخت هم ، سبز است
برگ هایش تیز
ریز
نازک وُ پر ثمر است
ثمرش سبزی ِ در دیده شدن
سبزی ِ خوب ِ نگاه
سبزی ِ سبز ِ چراغ ِ پرواز
سبزی ِ سبز ِ دوباره باز ، باز
سبزی ِ خاطر ِ آن بـــــــو ســــه ی سبز
سبزی ِ سرخ ِ حیا ست
این دگر خاطره نیست
این همان موعد ِ دیدار ِ من است
بر پشت ِ همان لحظه ی سبز
می نشینم باز
نرم وُ آهسته وُ گرم
چه سحرخیزی ِ پر آشوبی است
این سواری ؛ این سواری ؛باز ، باز . . .
تشنه تر از هر سال
بی تفاوت
به هستی و بودن
تابستان گرمی است
عطش می کند
تنش
یادش
تمام وجودش
خدا کند
چشمه ای
آبی
یا حتا
چاهی
بر سر راهش باشد
تا یاد کند باران را
خنکای ِ بهاران را
شنیدم گفته ای یاری نخواهم به آسانی مراد دل ندانم
بسی حیران شدم در این دو ساله ندانم من که حیرت را چه نامم
سخن ها روان کردی که باشد مرا بهتر چنین حالی که آنی
مگر در تن بماند این سر و وضع که تا یابم کسی را بهتر از قبل
نمی گویم گهرها بیخته ای تو صدف وار و گهر باران شدی تو
چو باشم در خیالت چون هوایی سحرخیزان شباهنگام باری
همی آیم که تا با تو بگویم ولی ای داد که درها بسته ای تو
اگر روزی کنی در را تو نابود شکرها یا نمک ها آیدت زود
شکر عشق است نمک میزان این حال
شکر حب است نمک محبوب این حال
شکر شیرین شود از لحظه ای بار نمک افزون کند تشنه را یار
اگر در غار اگر در خانه ای تو برون از در ندانی سایه ای تو
درختان
کوه ها
بستان و بلبل
کند آواز خود را پیش تو گم
درخت از سبزی ات
باران لطافت
ولی وای از همین حال و ندامت
اگر داری تو باور گویمت راست که در فالت چنین ها دولتی خواست
همه از لولو و مرجان فراوان همه بستان یکی اندر دگر آن
چنین وصفی ندانم من چه گویم که در قرآن به الرحمن رسانم
به صد لوح و بصر اقدام کردم که تا شاید دلی را شاد کردم
به آهنگی به سازی یا نوایی که می گوید تو را آن کل محبوب
فبای الاء ربکما تکذبان